22.11.1945: Clemency petition of Irma Grese

Petycja o ułaskawienie Irmy Grese i archiwalne śledztwo

Przez wiele, wiele lat w różnych opracowaniach na temat procesu załogi Bergen-Belsen oraz samych oskarżonych, a następnie skazanych osób czytałam informacje, że po wyrokach śmierci wydanych 17 listopada 1945 roku, napisali swoje prośby o ułaskawienie. Nigdy jednak nie widziałam tych dokumentów na własne oczy. Nie prowadziłam aż tak szczegółowych badań historycznych i po prostu zaakceptowałam opracowania z książek naukowych, że zapewne tak właśnie było. W publikacji książkowej Johna Cramera "Belsen Trial 1945" również można przeczytać fragmenty prośby o ułaskawienie, którą napisał główny oskarżony, Josef Kramer. 

"Spośród skazanych na śmierć w Lüneburgu, wszyscy oprócz Kleina i Dörra złożyli wnioski o złagodzenie wyroku. Żaden z nich nie rozważał, nawet ze względów taktycznych, spóźnionego przyznania się do winy ani okazania skruchy. Ich petycje, a także z zachowane listy do krewnych, zdają się wyrażać jedynie wstyd, że Niemcy przegrały wojnę, a oni sami będąc oskarżonymi, zostali przedstawieni światu jako "potwory". Poniższa postawa jest wzorcowa dla postawy wielu zbrodniarzy nazistowskich skazanych w powojennych procesach, którzy - jak opisuje to Orth - kultywowali gest równie żałosny, co spójny z ich punktu widzenia: przedstawiali siebie jako ofiary sprawiedliwości zwycięskich aliantów i (...) wyobrażali sobie siebie w roli męczenników".
John Cramer, "Belsen Trial 1945".

"Kramer, Grese to Appeal", "The Daily Dispatch", 19.11.1945
"Belsen Guilty were Astonished", "The Press and Journal", 19.11.1945

Jak się okazało, badania niemieckich i brytyjskich historyków wymagają uzupełnienia oraz dopowiedzenia prawdy - co właśnie czynię na tym blogu. Do sprawy Josefa Kramera i jego listu do feldmarszałka Montgomery'ego jeszcze wrócę w tym miesiącu w osobnym wpisie. Chciałabym teraz napisać po krótce, jak udało mi się natrafić na dokument z tekstem petycji o złagodzenie wyroku... Irmy Grese. 

Wszędzie czytałam, że to sama Irma Grese napisała taki list lub petycję z prośbą o własne ułaskawienie. Okazało się to nieprawdą. Owszem, taki dokument powstał i jest autentyczny. Nie napisała go jednak sama Irma Grese własnoręcznie, tylko w jej imieniu takie pismo przygotował jej obrońca, major Cranfield.

Chciałabym tutaj gorąco podziękować Magdalenie, którą poznałam poprzez jeden z portali społecznościowych i która znalazła trop dotyczący tego dokumentu na stronie internetowej "Legal Tools Database". Pod numerem rekordu "134872" znajduje się dokument o nazwie "United Kingdom v Kramer et al - Clemency Petition of Irma Grese". Można pobrać ten dokument, jest on jednak w bardzo złej jakości, a jego treść jest niemożliwa do odczytania. 

Kliknij na obrazek, strona otworzy się w nowym oknie:

Przejrzałam dokładnie opis tego dokumentu. Warto uważnie czytać opisy małym druczkiem, bo tam znajdują się odniesienia do źródeł, czyli miejsc, gdzie przechowywane są oryginały. Nie inaczej było w przypadku dokumentu sporządzonego przez majora Cranfielda. Wśród różnych informacji wyczytałam też i tą: "Resource citation (EN): United Kingdom, Military Court, United Kingdom v. Joseph Kramer et al., Clemency Petition of Irma Grese, UK National Archives, Kew (London), WO 00235 No. 00022, JAG No. 012, 25.11.1945". 

Bingo! To było coś, czego potrzebowałam! Właściwie, kiedy zobaczyłam znajomą nazwę brytyjskiego archiwum, już wiedziałam, że "jestem w domu". Oryginał dokumentu znajduje się w The National Archives w Londynie. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko zamówić kopię tego dokumentu z archiwum, co natychmiast zrobiłam. Najważniejszą informacją jest zawsze sygnatura, dzięki której można zlokalizować odpowiedni katalog dokumentu. Jeśli ma się numer sygnatury, nazwę dokumentu oraz datę jego utworzenia - można bezbłędnie odnaleźć pierwowzór przechowywany w archiwum. Po około dwóch tygodniach i uiszczeniu opłaty za kwerendę oraz wykonanie kopii, skan "petycji o ułaskawienie Irmy Grese" został zamieszczony w moim katalogu z udostępnionymi dokumentami na stronie archiwum.

"Kramer and Irma Grese Appeal to Montgomery", "Birmingham Gazette", 19.11.1945

"Kramer, Grese to Appeal to Monty", "Daily Record", 19.11.1945

W opisie dokumentu pojawia się błędna data 25 listopada, jednak na samym dokumencie wyraźnie widać, że został on przygotowany 22 listopada 1945 roku, a więc pięć dni po ogłoszeniu wyroku skazującego Irmę Grese na śmierć. Jak już wcześniej pisałam, to jest oczywista sprawa, że młoda, dwudziestodwuletnia dziewczyna nie chciała umierać i pokornie iść na szafot. Skoro miała taką możliwość - to z niej skorzystała i miała do tego prawo. 

Dziś wiadomo też, że nie przewidywano żadnych ułaskawień. Skoro Brytyjczycy podjęli się przeprowadzenia tak dużego i głośnego medialnie procesu sądowego, z pewnością nie położyliby na szali sprawiedliwości swojej wojskowej i prawniczej reputacji, aby ułaskawiać głównych oskarżonych. Czy Irma Grese wierzyła, że pismo od jej obrońcy zostanie przeczytane i zaakceptowane? Bardzo możliwe, że tak było. Major Cranfield poszedł więc na rękę Irmie Grese sporządzając dokument, gdyż miał świadomość niedojrzałości swojej klientki. Gdyby Irma Grese spróbowała sama napisać takie pismo, z pewnością jego treść nie brzmiałaby tak profesjonalnie, jak tekst napisany przez doświadczonego prawnika i wojskowego oficera. 

Zapraszam teraz do zapoznania się z tekstem petycji. Jego pełna treść została tutaj opublikowana po raz pierwszy od czasu zakończenia procesu załogi Bergen-Belsen.

*

In the Matter of the BELSEN War Crimes Trial

and

In the Matter of the Accused IRMA GRESE

Whereas on the 17th day of November 1945 the Military Court trying the case of the above mentioned Accused pursuant to the Royal Warrant for the Trial of War Criminals dated 14th June 1945 (as subsequently amended) found the said IRMA GRESE GUILTY on both counts in the Indictment against her and thereon sentenced her to DEATH by hanging.

NOW THEREFORE I, Lionel Sydney William Cranfield, a Temporary Major in His Majesty’s Army, appointed as Defending Officer to the said Accused, HEREBY PRESENT this Petition against FINDING and SENTENCE on behalf and on the instructions of the said IRMA GRESE pursuant to Regulation 10 attached to the said Royal Warrant.

MY PETITION is that the Finding and Sentence above mentioned be annulled for the following reasons:

1. That the Finding was bad in law in that

(a) the offences alleged against the accused in the Charge Sheet and the evidence do not amount to a War Crime as charged of which she was found Guilty. In support of this contention I adopt the argument presented to the Court by Colonel H A Smith which will be found in Volume 45 of the Transcript of the official Shorthand Notes of the Proceedings pages 26 to 29.

(b) since the accused must be accepted, and as a civilian and NOT a member of the Armed Forces, there being no evidence before the Court to the contrary and the only evidence pertinent to the matter (I refer to the evidence of JOSEPH KRAMER in Volume 20 of the Transcript of the official Shorthand Notes of the Proceedings) which supports this proposition and there is no evidence or allegation against her of utilizing the hostilities, espionage, or similar activities amongst other war crimes which can be committed by a civilian in wartime, she as a civilian not engaged in hostilities against the armed forces of the Allies is incapable of committing a War Crime of the nature charged that is a violation of the laws and usages of warfare. In support of this contention I refer to the argument of Colonel H A Smith at page 29 of Volume 45 of the Transcript of the official Shorthand Notes of the Proceedings.

2. That the Court was unable to give proper consideration to the Defence of the accused because the Court was misdirected in law by the Deputy Judge Advocate General in that

(a) he directed the Court that a statement of the Law relevant to the case was to be found in Volume II of Oppenheim’s International Law although this book was published in 1944, after a number of the alleged offences had taken place. He omitted to instruct the Court as to the relevant International Treaties and decisions of national Courts on International Law from which the material law should be derived.

(b) He omitted to give the Court adequate direction as to whether the alleged acts were legal under the accused's domestic law and if so what was the effect of any conflict between the domestic law and international law on the proof to be required of mens rea of the accused.

(c) He omitted to direct the Court as to the position of the accused in regard to committing a War Crime & the Court found her NOT to be a member of the Armed Forces.

(d) He failed to direct the Court as to the proof of combination or concerted action necessary in law to find the accused guilty of a joint offence.

(c) He failed to direct the Court as to the circumstances in which they could receive as evidence against the accused evidence given against the other accused.

(f) He omitted to direct the Court as to what is meant by an unchallenged rule of warfare so that in particular the Court would be in a position to consider the argument addressed to them by Capt. T. J. Phillips 10 RA (Volume 48 page 22 et seq Transcript of the official Shorthand Notes of the Proceedings).

3. That the Sentence was excessive in that

(a) the accused at the time the more serious of the alleged offences were committed was under 21 years of age and the alleged offences were to some in obedience to superior orders received in a military capacity as to the remainder in obedience to the influence of the general practice and environment surrounding her and as to them all in obedience to and consistent with the propaganda instructions and directions of the leaders of her country since she was 14 years old to consider such matters.

(b) the Court have ignored the fact that both the Prosecuting Officer in his Closing Address and the Deputy Judge Advocate General in his Summary accepted the accused as an honest witness who had admitted the minor offences of ill-treatment and denied the major offence of killing by shooting and the gas chamber.

Signed this 22nd day of November 1945.

L. S. W. Cranfield
Major

Honourable Artillery Company
attached 1st Battalion, The King’s Own Yorkshire Light Infantry

B.A.O.R.

"Clemency Petition of Irma Grese", The National Archives, London, WO 235/22

*

W sprawie procesu BELSEN o zbrodnie wojenne

oraz

W sprawie oskarżonej IRMY GRESE

Mając na uwadze, że w dniu 17 listopada 1945 r. sąd wojskowy rozpatrujący sprawę wyżej wymienionej oskarżonej zgodnie z królewskim nakazem dotyczącym sądzenia zbrodniarzy wojennych z dnia 14 czerwca 1945 r. (z późniejszymi zmianami) uznał IRMĘ GRESE za winną obu zarzutów zawartych w akcie oskarżenia i skazał ją na karę śmierci przez powieszenie.

W ZWIĄZKU Z POWYŻSZYM JA, Lionel Sydney William Cranfield, tymczasowy major armii Jego Królewskiej Mości, wyznaczony na obrońcę wspomnianej oskarżonej, NINIEJSZYM SKŁADAM petycję przeciwko WYROKOWI i WYROKOWI w imieniu i zgodnie z instrukcjami wspomnianej IRMY GRESE zgodnie z przepisem 10 załączonym do wspomnianego królewskiego nakazu.

MOJA PETYCJA dotyczy unieważnienia powyższego wyroku i wyroku z następujących powodów:

1. Wyrok był niezgodny z prawem, ponieważ

(a) zarzuty postawione oskarżonej w akcie oskarżenia oraz dowody nie stanowią zbrodni wojennej, o którą została ona oskarżona i za którą została uznana za winną. Na poparcie tego twierdzenia przyjmuję argument przedstawiony sądowi przez pułkownika H. A. Smitha, który znajduje się w tomie 45 protokołu z oficjalnych notatek stenograficznych postępowania, na stronach 26–29.

(b) ponieważ oskarżona musi zostać uznana za osobę cywilną, a NIE członka sił zbrojnych, a przed sądem nie ma dowodów przeciwnych, a jedyny dowód istotny dla sprawy (odnoszę się do zeznań JOSEPHA KRAMERA w tomie 20 protokołu z oficjalnych notatek stenograficznych z postępowania) potwierdza tę tezę i nie ma dowodów ani zarzutów przeciwko niej dotyczących wykorzystywania działań wojennych, szpiegostwa lub podobnych działań wśród innych zbrodni wojennych, które mogą być popełnione przez osobę cywilną w czasie wojny, jako osoba cywilna niezaangażowana w działania wojenne przeciwko siłom zbrojnym aliantów nie jest w stanie popełnić zbrodni wojennej o charakterze zarzucanym jej, stanowiącej naruszenie praw i zwyczajów wojennych. Na poparcie tego twierdzenia odwołuję się do argumentu pułkownika H. A. Smitha na stronie 29 tomu 45 transkrypcji oficjalnych notatek stenograficznych z postępowania.

2.    Sąd nie był w stanie właściwie rozpatrzyć linii obrony oskarżonego, ponieważ zastępca prokuratora generalnego wprowadził go w błąd co do przepisów prawa, ponieważ

(a) poinformował sąd, że przepisy prawa mające zastosowanie w tej sprawie można znaleźć w tomie II książki Oppenheima „Prawo międzynarodowe”, mimo że książka ta została opublikowana w 1944 r., czyli po popełnieniu wielu z zarzucanych przestępstw. Pominął on poinstruowanie sądu w sprawie odpowiednich traktatów międzynarodowych i orzeczeń sądów krajowych dotyczących prawa międzynarodowego, z których należy wywodzić prawo materialne.

(b) Pominął on udzielenie sądowi odpowiednich wskazówek dotyczących tego, czy zarzucane czyny były zgodne z prawem krajowym oskarżonej, a jeśli tak, to jaki wpływ miał konflikt między prawem krajowym a prawem międzynarodowym na dowody wymagane do wykazania zamiaru przestępczego oskarżonej.

(c) Nie poinformował sądu o statusie oskarżonej w odniesieniu do popełnienia zbrodni wojennej, a sąd uznał, że nie była ona członkiem sił zbrojnych.

(d) Nie poinstruował sądu w sprawie dowodów połączenia lub wspólnego działania niezbędnych zgodnie z prawem do uznania oskarżonych za winnych popełnienia wspólnego przestępstwa.

(c) Nie poinstruował sądu w sprawie okoliczności, w których mógłby on przyjąć jako dowód przeciwko oskarżonym zeznania złożone przeciwko innym oskarżonym.

(f) Nie poinstruował sądu, co oznacza niekwestionowana zasada prowadzenia wojny, tak aby sąd mógł rozważyć argument przedstawiony mu przez kpt. T. J. Phillipsa 10 RA (tom 48, strona 22 i następne, transkrypcja oficjalnych stenogramów postępowania).

3. Wyrok był nadmierny, ponieważ

(a) w momencie popełnienia poważniejszych z zarzucanych jej czynów oskarżona miała mniej niż 21 lat, a zarzucane jej czyny były w pewnym stopniu wynikiem wykonywania rozkazów przełożonych otrzymanych w ramach służby wojskowej, w pozostałym zakresie wynikały z wpływu powszechnej praktyki i otoczenia, a w całości były zgodne z propagandowymi instrukcjami i wytycznymi przywódców jej kraju, które od 14 roku życia nakazywały jej takie postępowanie.

(b) sąd zignorował fakt, że zarówno prokurator w mowie końcowej, jak i zastępca prokuratora generalnego w podsumowaniu uznali oskarżoną za uczciwego świadka, który przyznał się do drobnych przestępstw znęcania się, a zaprzeczył poważnym przestępstwom zabójstwa przez rozstrzelanie i zagazowanie.

Podpisano dnia 22 listopada 1945 r.

L. S. W. Cranfield

Major

Honourable Artillery Company

przydzielony do 1. batalionu The King’s Own Yorkshire Light Infantry

B.A.O.R.

Zobacz też: